İstanbul,
10°C
açık
HABER ÖZETİ
DOLAR
41,8312
EURO
48,6189
GRAM ALTIN
5.396,71
BIST 100
10.720,36
STERLİN
55,8739
enflasyon
emeklilik
ötv
döviz
otomobil
sağlık
siyaset
politika
gündem
güncel
teknoloji
eyt
emekli
memur
Adana
Adıyaman
Afyon
Ağrı
Aksaray
Amasya
Ankara
Antalya
Ardahan
Artvin
Aydın
Balıkesir
Bartın
Batman
Bayburt
Bilecik
Bingöl
Bitlis
Bolu
Burdur
Bursa
Çanakkale
Çankırı
Çorum
Denizli
Diyarbakır
Düzce
Edirne
Elazığ
Erzincan
Erzurum
Eskişehir
Gaziantep
Giresun
Gümüşhane
Hakkari
Hatay
Iğdır
Isparta
İstanbul
İzmir
Kahramanmaraş
Karabük
Karaman
Kars
Kastamonu
Kayseri
Kırıkkale
Kırklareli
Kırşehir
Kilis
Kocaeli
Konya
Kütahya
Malatya
Manisa
Mardin
Mersin
Muğla
Muş
Nevşehir
Niğde
Ordu
Osmaniye
Rize
Sakarya
Samsun
Siirt
Sinop
Sivas
Şanlıurfa
Şırnak
Tekirdağ
Tokat
Trabzon
Tunceli
Uşak
Van
Yalova
Yozgat
Zonguldak
Detaylı Hava Durumu
Hakan Cengiz
Bazen bir ülkenin spordaki kaderi, kortta değil, tribünde yazılır. Çünkü bir çocuk ne kadar yetenekli olursa olsun, arkasındaki nefes yanlışsa, o ses bir süre sonra boğazına düğümlenir. Son 8 yıldır Türkiye’de 20 yaş altı bir sporcunun A Milli Takım kadrosuna girememesi bir tesadüf değil. En son, 2002 doğumlu bir sporcu...
Bazen hayat, en büyük hikâyeleri sessiz köşelerde başlatır.Bir çocuk… Henüz 7,5 yaşında.Tesadüfen Yeşilyurt Spor Kulübü’nde bir turnuvanın kenarında, bir dış kortta antrenman yaparken görülür.O gün, oradaki kimse bu çocuğun yıllar sonra dünya tenis sahnesinde adından söz ettireceğini tahmin edemezdi. Bir proje başlatılır: “Türkiye Kazansın, Dünya da Kazansın.”Amaç büyüktür: Türkiye’den uluslararası...
30 milyonluk Sao Paulo’nun kalbinde, ormanın içinde bir WTA 250 turnuvası… Ne bir korna sesi var, ne bir motor gürültüsü. Sadece tenis ve bisiklet. Düğün salonları yok, beton yok, sadece oksijen var. İnsanın ruhunu temizleyen bir sessizlik… Biletler eleme maçları dahil günler öncesinden tükenmiş. İnsanlar sıraya giriyor, 15-16 yaşındaki Brezilyalı...
Türkiye’ye ayak bastığında köşe yazarlarının dilinde methiyeler vardı: “Bu adam gelir, Fenerbahçe’yi şampiyon yapar, rakiplerini ezer geçer.” İlk basın toplantısında atılan manşetler hâlâ hafızalarda. Daha lig başlamadan, kâğıt üstünde kupalar verilmişti. Bugünse aynı köşe yazarları satırlarını tersten okuyor. Sorgulamalar, eleştiriler, hatta alaycı ifadeler… Aynı kalem, aynı ağız; sadece rüzgârın yönü...
REKLAM ALANI
Ne garip… Hiç gitmediği yollardan bize rota çizenler, hiç yüzmediği denizde kulaç öğretenler, hiç tırmanmadığı dağdan zirve manzarası anlatanlar… Ve biz hâlâ şaşırıyoruz, “Nasıl oluyor da bu kadar emin konuşuyorlar?” diye. Galatasaray, UEFA Kupası’nı kaldırdığında bile oldu bu. Tribünler alkışlarken, en sert eleştiriler; UEFA’da bırakın finale, birinci tura bile uğramamış...
Ne zaman adam oluruz? Belki de hiç. Çünkü bizde başarı hâlâ tesadüf sayılıyor, sistem kurmak ise lüks. Ama bazen öyle isimler çıkar ki… Tek başına bir coğrafyanın makûs talihini zorlar. Bugün iki Arda var elimizde. Arda Turan ve Arda Güler. İsimleri aynı, yolları farklı, özleri ortak: Özgüven. İkisi de bu...
Bir ülke düşünün; gölleri çocukken gittiğiniz piknik alanıydı, şimdi çatlamış toprak… Bir ülke düşünün; ormanı yaz sabahlarında nefes aldığınız temiz havaydı, şimdi simsiyah is… Son 10 yılda kuruyan göllerimizin adlarını tek tek saysak… Akşehir Gölü, Eber Gölü, Seyfe Gölü, Tuz Gölü’nün büyük bölümü, Amik Gölü, Samsam Gölü, Hotamış Gölü, Avlan...
Amerika’nın Yellowstone Ulusal Parkı’nda bir zamanlar gri kurtlar yaşardı. Sessiz, kararlı, sürü hâlinde gezen bu yırtıcılar, sadece av peşinde koşmazdı; doğanın dengesini adeta bir orkestra şefi gibi yönetirlerdi. Fakat insanlar “yırtıcıdır, zararlıdır” diyerek bu kurtları sistematik biçimde avladı. Ve bir gün park, gri kurtsuz kaldı. O andan itibaren doğa yavaş...
Topu kandırabilirsin, rakibi yanıltabilirsin, bazen kendini bile. Ama ayakların ne düşündüğünü kort her zaman bilir. Çünkü tenis, yerde başlar. Ve zemine hükmeden, oyuna da hükmeder. Günümüz tenisinde, oyuncuların büyük bölümü hâlâ oyunun gerçek temelini gözden kaçırıyor: ayaklarını. Raket ve kordaj teknolojileri sayesinde herkes topa daha sert vurabiliyor. Ama bu teknolojik...
Kimse kimseye hakkını teslim etmiyor artık. Birini sevmiyorsak, bırakın yaptığı işi takdir etmeyi, ağzıyla kuş tutsa yine de yok sayıyoruz. Bu, sadece insan ilişkilerinin değil, sistemin de çürümüşlüğünü gösteriyor. Çünkü bu ülkede kimin emeği konuşulmazsa, onun adı tarih olur; kimin sesi çok çıkarsa, onun adı kahraman. Teniste artık musluk kapandı....
Dünyamızın yaşı milyonlarla ölçülüyor ama ruhu belki de ilk defa bu kadar yorgun. Bir gezegenin hafızası olur mu? Eğer olsaydı, tarih boyunca gördüğü savaşları, yakılan ormanları, yitirilen masumiyetleri bir gün kusardı yüzümüze. Ama en çok bu yüzyılda, kara yüzyılında boğuldu insanlık. Bir zamanlar “mertlik” vardı derler. Belki doğru, belki değil....