İki gün dursanız açlıktan ölür müsünüz?

Bugün ve yarın, yaklaşık üç milyon öğrenci hayatlarının belki de en önemli sınavına giriyor..

Bu sadece bir sınav değil; yılların emeği, uykusuz geceleri, umutları ve hayalleriyle yoğrulmuş bir dönemeç..

Gencecik zihinler, kaderlerini belirleyecek o sınıflarda sessizlik bekliyor..

Ama dışarısı, bu sessizliği çok görüyor onlara..

Sabahın köründe inşaatlar çalışmaya başlıyor..
Çekiç sesleri, demir kesme makineleri, kamyon gürültüsü her yeri kaplıyor..

Müteahhitler için saat sabah 7, yeni bir gün demek..

Ama bir öğrenci için o saat, hayatın belki de en kritik dakikalarının başlangıcı..

Minibüs şoförleri kornalara basıyor okul önlerinde..
Sanki içeride sınavla boğuşan gençler yokmuş gibi davranılıyor..

Bir çocuğun dikkati bir an dağıldığında, aylarca verdiği emek boşa gidebilir..
Ama bu riski kimse umursamıyor gibi..

Neden bu kadar duyarsız olduk..
Neden sınav günü bile üç saatlik bir sessizliği sağlayamıyoruz..

Bu, sadece bir empati sorunu değil, bir toplumsal sorumluluk eksikliğidir..

Belediyeler neden bu konuda adım atmıyor..
İnşaatlara geç başlama zorunluluğu neden getirilmez en azından sınav günleri için..

Trafik ekipleri neden okul çevresinde sessizlik denetimi yapmaz..
Bu kadar mı zor üç saatliğine sessiz olmak..

Üç milyon öğrenci sessizlik bekliyor bu iki günde..
Onlar sadece kendileri için değil, bu toplum için çabalıyor..

Geleceğin doktorları, öğretmenleri, mühendisleri bu sıralarda ter döküyor..
Ve biz onlara en basit desteği bile veremiyoruz..

Sessizlik bir lütuf değil, bir hak olmalı sınav günlerinde..
Çünkü o sessizlik, sadece gürültüsüz bir ortam değil..
O sessizlik; emek, umut ve geleceğe duyulan saygıdır..

Eğer bu saygıyı gösteremiyorsak, sadece çocukların değil, toplum olarak bizim de sınıfta kaldığımızı kabul etmeliyiz..

Ve belki de artık birileri buna “dur” demeli..

Ve üç saat çalışmasanız açlıktan ölür müsünüz?

Üç saat kornaya basmasanız zarar mı ederseniz?