Yılmaz Hoca’nın Gözyaşları…

64 yaşında ve artık tıpkı dün gece olduğu gibi uzatmalara giden bir kariyerin yürek dolu sahibi. Bu yüreğin tam 45 senesi futbolun içinde geçti. Bazen gol yedi yeniden başladı, bazen gol attı yeniden başlattı. Çok defa direkten dönen hikâyelerini yaşadık Yılmaz Vural’ın. Üst lige çıkardığı takımların yanı sıra küme düşen takımlarda da onu çok gördük. Bir umuttu onun adı. Bir can simidiydi lakabı…

O, futbolun akademisyenlerinden biri. Üstelik çok bilinmese de hakemlik kariyeri de mevcut. Hatta küçük bir oyunculuk (sinema) kariyeri… Maç oynanırken heyecandan tanınmaz hale gelen, maç bitiminde ise yanağı sıkılası bir adam. Sırf bu heyecanı ve saha kenarındaki tavırlarından dolayı belki de hak ettiği 3 büyük tecrübesinden mahrum bir adam…

Kendi tabiriyle Fenerbahçe ile Ali Şen döneminde iki kez el sıkışan ve en azından bir geceliğine de olsa bu gururu yaşadım diyen, Ergün Gürsoy döneminde ise bu takımın hocası sensin denilen ve sonrasında Hagi ile devam etme kararı alınan keskin virajların kader mahkumu…

İşte dün gördüğünüz gözyaşları o virajlardan özlem dolu uçurumlara süzülüyordu aslında. Çocuklar gibi ağlamaktan çekinmeyen o adam maçın bittiğinin farkına vardığında ise rakibi ile empati kuruyor, onları ne kadar iyi anladığını ifade ediyor ve bir teselli vermekten kendini alamıyordu. Emek var emek diyordu.

Heyecanı hep sahadaydı.  Bakmayın naif adamdır Yılmaz hoca. Eminim ki birçok taraftarın sempatisini kazanmış ve takımlarına hoca olsa asla hayır demeyecekleri bir teknik adam. Yönetimler hep korktu bu adamın saha kenarı tavırlarından. Futbolcularla iletişiminden ve pahalı kadroları nasıl yöneteceğinden çekindiler.  Oysa taraftar sevgisiyle yıkanmış bir hocanın yönetimin elini ne kadar rahatlatacağını göremediler. Başarırdı belki de… Başaramasa da neden dedirtmezdi. Aslında son zamanlardaki yorumculuk kariyeri bunu ispatlar nitelikteydi. Konuk olduğu programlardaki tavırları ve futbol bilgisinin kuvveti ekranda fark yaratıyordu.

Dün tribünler süper lige hazır değildi. Kendi takımlarının motivasyonlarını bozmak için her iki takım taraftarı da ellerinden geleni yaptılar. Muhtemelen de büyük cezalarla liglerine başlayacaklar. Türk futbolunun taraftara en çok ihtiyacı olduğu dönemde bu yaşananları görünce kafalarda olağan soru işaretleri oluşuyor haliyle. Saatler sürdü maç. Normal süresi toplam yarım saate yakın uzadı. Artık uzatmaları uzatmak bile hakem Ali Palabıyık’a zor geldi. Bu kadar zor bir maç ancak böyle yönetilirdi. Üst üste kaçtı penaltılar. Oyuna bakıldığında Göztepe maçı daha çok istemişti ve sonuçta belki de futbolun adaleti tecelli etti.

Eskişehir ve Göztepe den hangisi çıksın diye sorulduğunda her ikisi de diyebilecek çok futbol sever var aslında. Testilerden biri kırılacaktı. Kural böyleydi. Eskişehir’in futbol ekolü seneye onu süper lige geri getirir. Biraz gençleşmek yeterli olacaktır. İzmir’in ise böyle bir temsile çok ihtiyacı vardı. İzmir olmadan ligin tadı yoktu. 14 yılda düştüğü amatörden gelen ve küllerinden doğan Göztepe’yi, İzmir’i, büyük hoca Yılmaz Vural’ı tebrik ederim. Göztepe Yılmaz hocayla devam etmeli.

Bir de Murat Akın tılsımı vardı. Belçika’da yetişip 1. Lige transfer olduğu günden bu yana bir sezon hariç son 9 senede oynadığı tüm takımların üst lige çıktığı ilginç bir kariyerle nihayet tüm ülkeye adını duyurmayı başardı. Kritik bir penaltıyı kaçırmasına rağmen yine oldu!

Mustafa Denizli muhtemelen sondan ikinci hafta kazanamadıkları maça yanıyordur hala. Son hafta rakipleri birbiriyle oynayacakken direkt çıkma fırsatını teptikleri o maçı…

Ertesi güne sarkan bir gece yaşattılar bize. Zor bir geceydi. Dün gece olan biten her ne varsa Yılmaz Vural’ın gözyaşlarıyla yıkandı.