Müdür öldürebilen lise gençliği…

İZMİR ÖDEMİŞ KAYMAKÇI ÇOK PROGRAMLI LİSE MÜDÜRÜ AYHAN KÖKMEN İKİ ÖĞRENCİSİ TARAFINDAN TÜFEKLE VURULARAK ÖLDÜRÜLDÜ

OLAYLA İLGİLİ OLARAK GÖREVLENDİRİLEN MÜFETTİŞİN GÖRÜŞÜ (parantez içindekiler benim görüşüm)

Hayatın gerçeklerinden habersiz, duygusuz ve bencil bir nesil geliyor. Şehitler için gözyaşı döken kendi anne babalarını anlamıyorlar. Başkalarının çocukları için ağlamaya anlam veremiyorlar. (elbette çocuklar daha doğduklarından altı ay sonra para kazanmaya giden annesi tarafından bir bakıcıya terk ediliyor. paranın kendisinden önemli olduğunu bilen çocuk para kazanmadığı halde annesinin kendisini sevmediği halde bir başkasını sevmesini anlayamaz)
Yanı başımızdaki savaşlar ölen on binlerce insan onları hiç ilgilendirmiyor. (Aslında kimseyi ilgilendirmiyor. İnsanımız o kadar materyalist o kadar kazanca ve mala odaklı olmuş ki; insani bir değerin evin içinde konuşulduğunu bile duymayan nesillerin başka bir şey olmasını beklemek budalalık olurdu) Tüm acı gerçekleri çizgi filim tadında izliyorlar ve yürekleri hiç acımıyor.

Hayatlarının odağındaki tek şey eğlenmek gösteriş yapmak. Bunu yapamadıkları zaman hayatın kendileri için zindan olduğunu kendilerini işkence yapıldığına inanıyorlar. (Doğal olarak birlikte eğitim aldığı arkadaşlarının durumu da bundan farklı değil… Bu yüzden marka olmayan bir giyecek kendisini arkadaşlarının içinde küçük düşürüyor. Bu yüzden katılamadığı bir eğlence ortamında kendisini zayıf ve yetersiz hissediyor… Oysa anne ve babası onu terk ederken senin için daha iyi yaşaman için demişti)

Kendileri için yapılan fedakarlığın hiç mi hiç farkında değiller. Kıymet bilmiyorlar ve vefasızlar… (Aslında fedakarlık olarak annesinin kendisini terk ederek işe gittiğini akşam eve geldiğinde ise çok çalışıp yorulduğunu söylediğini duyan çocuğun doğal tepkilerini veriyorlar…

Annesine baktığında onun aslında işe evden ve evdeki işlerden kaçmak için gittiğini biliyorlar. kendisi ile ilgilenmesi gereken en güzel zamanlarda işten çıktıktan sonra bile ikinci hatta üçüncü planda olduğunu biliyor. Babasının almasını bekliyor ve babası geldiğinde annesi ile yaptığı konuşmada spora gideceği için gelemeyeceğini babasının almasını istediğini duyuyor. annesinin vücut zindeliği kadar bile öneminin olmadığını biliyor.

Kendi aralarında yaptıkları konuşmalarda boşuna kariyer yapmadığını aslında çocuk bakmaya vaktinin olmadığını defalarca duyuyor. evleri arabaları olduğu halde daha iyi yaşamak için yapılan bu çalışmanın bir fedakarlık olduğunu ama bu fedakarlığın kendisine değil maddi zenginliklere yapıldığını biliyor. Önce kendisinin değersiz olduğunu öğreniyor ve sonra kimsenin değeri olmadığını kabul ediyor. Vefası da bu ölçüde oluyor) İnsanlara verdikleri değer onların isteklerini yerine getirebildikleri ve ne kadar eğlendirdikleri ile orantılı

Hayatlarında eğlenmekten başka amaçları olmadığı için ben merkezli dünyalarının sanal boyutunda hayata tutundukları telefon veya tabletlerini ellerinden aldığınızda dünyaları kararıyor. Geçim sıkıntısı onları ilgilendirmiyor. Atalarına karşı vefasızlar. Umursamıyorlar. (Kendilerinin umursanmadığını yaşayarak öğendiler. Büyük anne ve babalarının eğer maddi faydaları yoksa fikirlerinin ve değer yargılarının umursanmadığını biliyorlar) Dedelerinin kanları canları pahasına aldıkları toprakları en iyi fiyatı verecek olana satacak kadar maneviyattan yoksunlar… (Çünkü dedelerinin bu vatanı çıkarsız seveceğini bilmiyorlar. anlayamazlar)

Yazının devamını paylaşacağım kendi düşüncelerim ve tespitlerimi ilave edince bayağı yar tutuyor ama bu konuya devam edeceğim…Çocuklarını çok sevdiğini söyleyen ama onlar için en küçük fedakarlığı yapmayan anne ve babaların yüzeyselliği sığlığı ile ilgili bu konuyu sürdüreceğim..