Umudumuz Olsun Yeter

Umut, en değerli duygularımızdan biridir. Kötü günde insanın sahip olması gereken en önemli haslettir ve umut etmek ise varlığı insanoğluna hasredilen en kıymetli latîfedir. Hayatta başarıya ulaşmış insanların geneli umudunu yitirmeyenlerdir.

Beklemeyi, sabretmeyi, ihtimallere inanmayı öğretir insana. İdeallerine kavuşmayı, geleceği inşa etmeyi, şekillendirmeyi kazandırır. Hep bir ‘’olabilir mi’’ heyecanını yaşatır ve başarıya ulaştırır.

İnsan umudunu kaygılarından üstün tutmalıdır. Cesaret ve azmiyle harmanlamalı umutlarını.
Ki umut, cesarete aşıktır.

Çıkışı olmadığını düşündüğümüz bir yolu umutsuzluğa düşmeden, dimdik ayakta durarak ve umut etmeyi diri tutarak aşabiliriz. Umut yaşam boyunca dünyamızda var ettiğimiz bir deneydir. Ne kadar çok tekrarlanırsa o kadar iyi olur. İçimizdeki heyecanı kaybetmeden, yenilgiyi kabullenmeden azimle geleceğe yürümek, hayatın oyunlarına düşmemektir umut etmek.

Hayatta, yaşama ve geleceğe dair daha sağlam ve emin adımlar atmaktır.

Umut; insanın fırtınalı havada sığındığı bir liman gibidir. İnsan umudu sayesinde hayata devam eder ve bazen de kaybetmeye yüz tutan hayallerini tekrar kazanır. Geleceğe dair hayallere umutla sarılır, bağlanır insan.

Uzakları yakın eden, fakirleri güldüren, kimsesizleri sevindiren, hastalıkların pençesinden alan yegâne duygu umuttur.

Umut yaşama dair uzanan ağaç kökleri gibidir. Herkeste ve her yerde muhakkak bir izi vardır. Öyle ki, gün gelir köklerden biri koparsa geri tutunması zor olur. Ama hiç beklemediğimiz bir anda elimizi tutan bir el olur umut. Bu el ya bir dost, belki aileden biri ya da hiç tanımadığımız bir insanın eli de olabilir umut temennisiyle.

İnsanı dâima aydınlığa, iyiye taşır. Çünkü umut duyguların en zenginidir.

Ve hayat diyorum… Bazen kötü görünebilir biz insanlara fakat her zaman yapabileceğimiz ve başarabileceğimiz umudu taşımalıyız. Nerede hayat varsa orada umut vardır çünkü.

Öyle bir kavramdır ki ayrıca, söylendiğinde sahip olunabilecek birçok güzellikleri anımsatır.

Kimisi limanda gemi beklerken kimisi otobüs bekler. Kimisi büyümeyi, kimisi büyürken eğlenmeyi bekler. Kimisi sevilmeyi, kimisi severken mutlu olmayı bekler. Kimisi hayal eder, gerçekleşmesini bekler. Ama biz insanoğlu o kadar çok şey bekliyoruz ki hayattan gerçekleşmesi imkansız olan. İstediğimiz olmayınca da hemen umudumuzu kaybediyoruz.

Doğru olan bu mudur sizce ? İnsan umudunu hemen kaybetmeli mi ? Elbette o kadar imkansız şeyler beklememeliyiz hayattan ama olma olasılığı olan beklentileri, inatla ve sabırla beklemeliyiz.

Zirâ beklentilerimizin oluşacağı ânı bekleyerek, hayat ile aramızda bir bağ kurmaktır umut. Çünkü küçükte olsa bir umuttur insanı hayata bağlayan, motive eden, moral veren. İnsanın ufkunu açarak huzur ve mutluluğu hasebiyle, önünü görebilmesi açısından doğru kararlar alabilmesi adına en vazgeçilmez hâssalardandır aynı zamanda.

Umut yoksa karanlıklara saplanır, ye’se düşer ve halimize üzülmekten başka bir şey yapamayız.

Yaşamın bazen sevimli bazen ise içinden çıkılamayan karanlık bir dehliz misali acımasız hallerini gösterir hayat bize.

Karamsarlık karşısında bir ışık, bir güneş timsali aydınlatır dünyamızı, boşluklarımızı doldurur.

Umut; güzel bir yaşamın kaynağında yer alır. Hayat her zaman gülmez yüzümüze. Zor günler de yaşayacağımız muhakkak bir gerçeğimizdir. Bazen mağlubiyete uğramış hissederiz kendimizi. Böyle anlarda bir kalkan olmalı umudumuz hayat karşısında.

Umutla kol kola yolculuk etmek, menzile ulaşmaktan çok daha zevklidir.

Asla kaybetmeyin umudunuzu ve her vakit koruyun. Her yeni gün, yepyeni umutları beraberinde getirir. Dünyadaki en güzel duygu, umutlanmanın sonsuz olduğunu bilmektir. Umudun bittiği yerde yaşamak sadece formalitedir.

Unutmayın ki; daha yolun aydınlık tarafını görmediniz, umut yoksa girişim de yoktur. Bu nedenle umutsuzluk kesin bir kaçış, vazgeçmek ise çok erkendir her zaman.

Sevgiler…