Aşk ve Mantık

Aşk ve mantık bir gün yolda karşılaşırlar. Mantık buyur eder aşkı:

“Buyur aşk, sen önden geç!”  Der.  Aşk düşünür  önce, sonra da cevap verir:

“Beni önüne katarsan ele geçiririm o kalbi ve artık sana ihtiyaç kalmaz!” .

Mantık gülümser, ve kendinden emin bir sesle o acı gerçeği haykırır:

“Sen önden gidiver aşk kardeş, sen bitince ben başlıyorum!”.

Aşkla mantığın ilişkisini hikayeleştirmeye çalıştım sizler için. Sizce de durum bundan ibaret değil mi? Mantık, gerçekten aşk sizden çekip gittiği zaman devreye girmiyor mu? Mantıklı aşk var diyebilir misiniz? Ya da kişi mantığıyla hareket etmeye çalışıyorsa, o aşk olur mu? İnsan, kalbi biri için alev alev yanarken sağlıklı düşünüp mantıklı bir karar verebilir mi?

Mantık evliliğinin varlığına inanıyorum! Bence aşık olmadığınız, dost olduğunuz biriyle yaşlanmayı göze alabilir insan. Ama lütfen bana çok mantıklı bir aşk yaşıyorum gibi anlamsız cümleler kurmayın! Mantıklıysanız, mutluysanız, bana göre hava hoş! Yapın siz mantık evliliğinizi… İleride, bir kalbiniz olduğunu hatırladığınızda, ya da biri size o kalp çarpıntısını evliyken  hatırlattığında, yine aynı mantıkla yola çıkıp ayrılmayı da bilin eşinizden…

Bizi bazı yerlere kalbimiz, bazı yerlere de beynimiz götürüyor hayatta! Kalp ruhu, beyin vücudu besliyor.  İkisi de mutlu ve dengeli olmalı yaşamımızda. Bir aşktan silkelendiğimizde sarılıyoruz oysaki sadece mantığa. Sadece bir süreliğine mantıklı insanlar olma telaşını yaşıyoruz o kadar!

“Artık mantıklı bir insanım!” sözlerini duyarsanız birinden, anlayın ki, biten bir aşk var o kalpte!

Aşk yolundan çekilmiş artık mantığın ve mantık görevine hazır tekrar…  Taa ki yolu tekrar aşkla kesişene dek.

Bana sorarsanız, mantıksız olalım varsın; ama hep aşık olalım!

Aşkla kalın…