Ben küçükken…

 Küçükken ne kadar da güzeldi her şey. Elbette zorluklar vardı ama şimdi düşününce hiçbiri dokunmuyor bugün yaşadıklarımız kadar. 

Kayıplar, felaketler derken dünyanın tadını çıkartamaz olduk. Bir kötülük biterken bir diğeri giriş yapıyor. 

Bu negatif olaylarla birlikte negatif düşünceler ve dolayısıyla isyanlar ve nefret kusmalar başlıyor. İnsanlar birbirlerine veya önlerine ne gelirse saldırıyor ve bu durdurulamaz bir çığa dönüşüp hızla büyüyor. İşte bu çığı durdurabilecek şey cehennem ateşi gibi büyük bir şey olmadan toparlanmamız lazım. 

Doğaya sahip çıkıp, başka canları düşünmememiz lazım. Başkalarında hata aramaktansa “neden ben bu kadar öfkeliyim?” diye sormak lazım. 

Bu yüzden ben küçükken nelere sevindiğimi düşünmeye başladım çünkü yaşamış olduğum tüm ırkçılığa ve zorluklara rağmen en mutlu anılarım orada gizliydi hep. 

Siz de birkaç dakikanızı ayırıp düşünün. Umarım bir nebze de olsa hepimizin düşüncelerini dağıtır.

Ben küçükken sokakta oynamayı severdim.

Ben küçükken tasolarımla oynayınca mutlu olurdum.

Ben küçükken pencerenin önüne çikolata bırakan gizemli kuşu çok severdim. 

Ben küçükken ikinci sınıfta kullanılmaya başlanan kırmızı kalemi çok havalı bulurdum.

Ben küçükken Calimero “ama haksızlık bu” dediğinde çok üzülürdüm.

Ben küçükken  lavlardan kaçıp “karavana” adını verdiğimiz ve her tarafını örtüyle kapattığımız ranzama sığınınca kendimi güvende hissederdim.

Ben küçükken komşu teyzenin bahçesindeki ağaçtan erik yemeye bayılırdım.

Ben küçükken sokaktan geçen bozacıya seslenip boza istemeye ve ailemi şaşırtmaya bayılırdım.

Ben küçükken, annemler televizyon izlerken salonda uyuya kalmayı çok severdim.

Ben küçükken eskiden kalma oyuncaklarla oynamayı çok severdim. 

Ben küçükken her şey çok güzeldi.. 

Ya siz küçükken neleri severdiniz?