Bütün Ayrılıklar Acıdır

Bütün duygular insanlar içindir. Dünya hayatında her duygunun bir yeri ve bir zamanı olduğu gibi şüphesiz bir de karşılığı vardır. Ve bu nispette her duygu zamanında ve kararınca yaşandığı vakit güzeldir.

Yaşam sürecinde birçok insanla içli dışlı olur onları sever ve yine o insanlar tarafından seviliriz. Ancak tüm hayatımızı sevdiğimiz, sevildiğimiz insanlarla geçirme imkanına sahip değiliz.

Bazen en sevdiğimiz insanlardan bile ayrı kalmak zorunda olabiliriz. Elbette bütün ayrılıklar acıdır ve elbette her insanın, hani şu halk arasında çok söylenir ya “acı eşiği” denilen tabir. Tıpkı öyle, her insanın acı eşiği farklıdır. Çünkü Cenab-ı Allah insanlara farklı farklı latifeler yüklemiştir. Her insanda O’nun esması farklı tecelli eder. Bu yüzden duygularımız latifelerimizden bağımsız değildir ve bu yüzden her insan acıyı hissettiği ölçüde yaşar. Kimsenin acısı kimseye hafif gelemez ve kimse kimsenin acısını üstlenemez.

Bütün ayrılıklar acıdır demiştik lakin anadan ve babadan, kardeş-bacıdan bir de yardan; sonra evlattan ayrılma, yerinden, yurdundan olma…

Hasılı Vatan’dan ayrılma sanıyorum ki ayrılığın yaşattığı acı çok daha büyüktür.

İnsanların en duygulu, en üzgün ve hüznü bol olduğu durumlardan biridir ayrılık.

Ama gerçekten de öyle değil midir? Ciddi manada sevdiğimiz birinden ya da bir yerden ayrıldığımızda yüreğimizde hissettiğimiz o tarifsiz yanmaları düşünsenize..

Bazen ölüm bile ayrılık kadar acı değildir bizim için. Kendi aramızda konuşurken “ucunda ölüm yok ya” deriz, “sağlığımız-sıhhatimiz yerinde olsun, uzaklarda olsun, canı sağ ya” der teselli ederiz birbirimizi. Ölümü ne de geniş bir yürekle anarız.

Aslında evet; geçici ayrılığın sonunda bir umut var, kavuşma umudu… Elbette ki Allah kimseye ölüm acısı vermesin, ölüm ayrılığı vermesin yahut herhangi bir sebepten ötürü, sahip olduğumuz somut yada soyut herhangi bir varlığımızın kaybını yaşatmasın ama sevdiklerine duyduğu hasret, onlara beslediği özlem, onlardan ayrı kalması yaralar insanı ve yanar yüreği.

Şayet ayrılığın sonu kavuşmakla nihayet bulacaksa özlemin getirdiği acıya dayanmak kolaydır. Ancak sevdiğimiz her ne ise sonsuza kadar ayrılmak zorunda kaldıysak işte o vakit hasretin, ayrılığın acısı dinmek bilmez. Her saniyemizi ayrı kaldığımız sevdiklerimizi düşünmekle, kayıplarımızı özlemekle geçiririz. Bunun dönüşü ise bizi, hayattan tat alamaz, mutlu olamaz, hayatı anlamlandıramaz bir hale getirip yaşam kalitemizi düşürmek olacaktır.

Ayrılık başlığı altında maddelediğimiz ölüm, hasret, özlem ve beraberinde acı gibi durumlar her insanın yaşama yüzdesi yüksek olaylardır. Ve Yaradan, hiç bir insana kaldıramayacağı bir yük vermemiştir. Eğer ayrılıklarımıza katlanır, sabredersek, zaman her şeye ilaç olmasa da nispeten acılarımızı, sızılarımızı hafifletecektir.

Öyle ayrılıklar vardır ki belli bir süre ile sınırlıdır. Fakat maalesef bazı ayrılıkların ebedi olduğu bellidir. İşte insanı kahreden de bu ayrılıklardır.

Ayrılık biraz da gurbettir aslında. İster kilometreler girsin araya, ister aşağıki mahalle ya da insanın kendi içindeki gurbet…

Ve gurbet; mesafesi ne olursa olsun hasret çekmek, özlem duymaktır. Sevdiğimiz insanlardan kopmak, sevenlerimizden uzaklaşmaktır aslında insanın yüreğini daraltan acıtan bu ayrılık.

Lâkin bu durumda umutsuzluğa kapılmadan sabretmesini de bilmeli insan. Zira ayrılıklar ne kadar zor olsa da kavuşmanın şiddeti de o derece yüksek bir duygudur. Bu nedenle ayrılık acısı çeken insanlar canlı cansız çokta fark ettiğini düşünmediğim, her neye çekiyorlarsa bu acıyı, pes etmeden sabretmeyi bilmeli ve sevdiklerine kavuşmak için ellerinden geleni yapmalıdırlar.

Koşar adım kavuşmalar olsun ayrılıklara…

Selâm muhabbet ile…