Elde Var Yaşanmamış Yıllar…

Uzun zamandır yaşımı takvimlerden takipteyim. Bazen kendime torpil geçip yanlış çıkarıyorum yılları birbirinden ve bana katkısı olmamış yılları yaşanmamış sayıyorum. Demek ki şu an elde var 18! Birkaç yılımı da hiç yaşanmamış sayıyorum… Onlar hiç amaçsız, öylesine geçen yıllarım!

Yaşanmamış yılları çıktık, o halde şu an 20 yaşındayım ve radyo spikeri olmak için özel bir eğitim görmekteyim. Diksiyon öğretmenim Yıldız Kenter. Onun dersleri hiç bitmesin istiyorum, şiir gibi konuşuyor. Onu konuşurken izlemek büyük bir keyif, Herhalde o yüzden tiyatrocu oldu diye düşünüyorum her dersinde. O da bazen hayran bakışlarımı yakalayıp bir genç kız edasıyla gülümsüyor bana. Yıllar ona dokunmadan geçmiş sanki…

Ben de onun gibi bir hanım olmak istiyorum onun kadar büyüyünce diye geçiriyorum içimden hep. Gençlerin böyle hayranlıkla baktığı bir insan olmak istiyorum.  Hayatımın en güzel saatlerini ona bakarak harcadım desem yalan olmaz sanırım. Ne kadar hayat doluydu, ne kadar mutluydu kendiyle! Sanki istediği her şeyi sunmuştu ona hayat ve o da gülümsüyordu her yeni güne…

Bense yaşayıp yaşamadığım yılların hesabındaydım her gün. Sözüm ona gençtim bir de! Yaşamayı mı bilmiyordum yoksa? Yoksa bundan sonraki yılları da mı yaşanmış saymayacaktım? Bundan sonraki yıllar da mı benim için ‘elde var’lardan olacaktı?

Keşke yaşamın bir kullanma kılavuzu olsaymış! Ben mi kullanamıyorum bu dakikaları, saatleri, günleri, ayları ve yılları? Bir yerlerde bir yanlışlık var. Her yaş için yeni bir hedef mi edinmek gerekli dersiniz? Yoksa niye boşu boşuna yaşayıp yaşlanalım ki? Her yeni yıl mademki bizde bir iz bırakacak, buna değer bir şeyler olsun gözle görülen. Birbirimizden yaşımız kadar hikâye, yaşımız kadar olgunluk beklemiyor muyuz hep? Kendine göre hedefler belirleyebilmekte bir olgunluk demek! Belirlemekle de bitmiyor iş, gün be gün uğraşmak gerek, uğruna yaşlanmak, bir Yıldız Kenter olabilmek demek…

Bundan sonra yaşım yıllarla doğru orantılı olacak, ne eksik, ne fazla… Tıpkı olması gerektiği gibi! Ben de her yeni güne gülümsüyor olacağım. Hayat dolu olacağım hiç olmadığım kadar. Tek ihtiyacım olan pembe camlı bir gözlük hayata bakış açımı biraz yumuşatacak!

O halde elde var yaşanacak mutlu yıllar! Ben de Yıldız Hanım gibi yaşadıklarımla mutlu, şiir gibi bir kadın olmak istiyorum insanların bakıp okumaktan bıkmayacakları.

Hoş gelsin yaşanacak ve beni bir ömür yaşatacak yıllar…

Gelin siz de yaşamı sizden hoşnut kalmasını istediğiniz bir misafir gibi ağırlamayı deneyin…
Sadece ona bakış açınızı değiştirmek bile yeni, tatlı sürprizler getirebilir yarınlarınıza!
 

Demedi demeyin… Mutlaka deneyin!